دعای عهد، تجدید بیعت با امام حق و ولایت ایشان است. در این دعا ابتدا خداوند را به اسامی و صفات می خوانیم و بر امام زمان خویش صلوات می فرستیم، سپس فرج (عج) و حضور خویش را در زمان ظهور طلب می کنیم. در بخشی از این دعا، دست نیاز به آستان الهی بلند کرده، زمزمه می کنیم: اللهم انی اجدد له فی صبحه یومی هذا ...

ای آفریدگار صبح ! 
در جشن با شکوه روزی که آغاز می شود و در تمامی روزهایی که شیرینی نام تو بر لبانم می نشیند، من عهد دیرینه خویش را با صاحب صبح و امام عصر تازه می کنم و دست بیعتم را در زلال دستانش معطر می سازم تا شعر سپید این عشق در صحن دلم تکرار شود.
طراوات جاری این عهد و بیعت هرگز از باغ خاطرم بیرون نمی رود و پیوسته شال سبز محبتش را بر گردن می نهم تا توازشگر شانه های لرزانم باشد.

خالق مهربان من ! 
اگر دست تقدیر تو، لباس سپید آخرت را بر تن من پوشاند و درخت زندگی ام ، تن به خواب زمستانی و ابدی خویش سپرد و میان من و آن بهار موعود جدایی افتاد، پس در زمانی که سیمای مهربان آن ماه تابان در آسمان چشم مردمان آشکار شد، مرا از محراب قبرم برانگیز و توفیق احرام در صحن و صفایش عنایت کن تا لبیک گویان در گرد کعبه وجود مقدسش طواف کنم.

ای اجابت کننده هر دعا! 
پنجره قلب منتظران رو به آسمان بیکرانت گشوده است تا به یک اشاره تو، غبار و اندوه غیبت از دلها برخیزد و چشمها به تماشای باران ظهور بنشیند.

خدایا ! 
شب یلدای هجران را به یمن ظهور ماه کاملش، کوتاه کن که شب پرستان، همچنان چشم بر صبح صادقش بسته اند و هرچند دشمنانش بر این باورند که او نمی آید و میدانند می آید و میگویند نمی آید ما مؤمنان طلوع خورشید جمالش را نزدیک می دانیم. 

تو وقتی که دور از من هستی
خیال تو از خلوت من